EUGENE Y. EVASCO


KUNDIMAN

At matapos nating ipagkawing-kawing at isalansan
ang alaala ng mga nagdaang magdamag at ugsad;
ang pagsubaybay ng daliri sa dawag ng kilay at pilikmata;
ang pagpupog ng mga mumunting halik sa aking baba;

ang pagtatagpo ng naglulupasay nating mga mata;
ang pagbulong ng mga palhing hagikhik sa leeg;
ang pagtantiya sa mga hunas at taub ng paghagod;
ay! anong galak, lugod, sigla ang kumakanti't dumadarang.

Tila ako inaahon ng iyong muling pagtuntong dito
sa aking silid. Makikiangkas tuloy sa iyong pagtalunton
sa mga balangkas at ruta ng pagsinta; maglalaho ang mga gabing
nilulunod ng pagkamingaw sa mga mangingibig na nakaligtaan,

walang pangalan , o hindi man lamang inalam ang ngalan;
malulusaw sa gunita ang pakikilingkis ng dalamhati
sa lunggati ng mga madaling-araw na tanging unan at kumot
ang kinakamot habang namumuyat at nambubulabog ang tilaok

at upasala ng walis-tingting sa mga nalagas na dahon.
Lumulutang tayo, lumulutang. Mabulas! Gayong nakikipagbuno
sa pangamba't alinlangan sa pagsasakatuparang padaluyin,
dalhin ang binhi, lahi, pangalan. Kaya salamat, sinta, salamat.

Iniibig mo ako, hindi man kita mabiyayaan ng dinarakilang anak.
Iniibig kita, kapwa man natin inaapuhap ang sinapupunan.
 
Back to Cover
Previous Work
Next Work